De prentkaart vond ik vele jaren later. Het is de Sint-Ursula-speeltuin in Lier. Een speeltuin van de jaren zestig waar we soms heengingen. Er waren tredmolens (sneldraaiende tonnen),  "vliegende Hollanders", glijbanen en nonnen die friet serveerden. En er was de ijzeren achtbaan. De passagier zat met een simpele broeksriem in een bakje  gesnoerd en stortte met gegil in de diepte. Ik heb er nooit in gedurfd. Wel stond ik altijd heel lang bij die baan om het tergend langzame tak-tak-tak-geluid van het tandrad te horen dat het bakje steil omhoog trok. Dat brutale aftellen trok mij aan en schrikte mij af. Volgend jaar zou ik! Het werd nooit. De speeltuin is allang weg.