Interview met de allereerste Mol (1999)

Morgen zal één van de vier kandidaten in de tv-reeks "De Mol" moeten afvallen. Dan blijft nog het drietal over dat naar de finale gaat op zondag 9 mei.

De allereerste reeks van de Mol kwam rond de jaarwisseling 1998-1999 op de VRT en was meteen een succes met een miljoen kijkers. De inzet was ook enorm: een pot van 1 miljoen Bfr of 25.000 euro. (Dit jaar staat de pot momenteel historisch laag op minder dan 8000 euro.)
Drie dagen voor de finale van 1999 kreeg ik het adres waar de Mol zich bevond. Humo had die primeur. En zo zat ik tegenover Magda Ral. Die vertelde hoe keihard het spel toen al gespeeld werd, en dat ze zelfs "dreigde te flippen": ze zou nog lang naweeën ondervinden van die rol. 

Humo januari 1999 -ingekort- © Jan Hertoghs

Coverfoto: gie Knaeps

 “ Het was acteren. De échte Magda had dat nooit gekund, al dat huichelen en bedriegen.”

Een dakappartementje in het Brusselse, een raam dat uitgeeft op de wijde lucht, de dromerigheid van gedroogde boeketten , en in de stoel met opgetrokken knieën en blote voeten, de figuur waar honderdduizenden naar op zoek zijn geweest. Wekenlang tastten we als mollen in het duister en dit is ze nu: Magda is DE MOL!
Magda Ral (41) is freelance reisleidster en actrice én content dat ze niet langer bang moet zijn om haar mond voorbij te praten. Eindelijk kan ze vrijuit spreken. -

HUMO: De vermoedens zijn pas écht op jou gaan rusten in de  zevende aflevering toen alleen Hugo, Mon en jij nog overbleven. 
Magda: "Ja, toen zijn veel mensen ineens aan mij beginnen denken. Mon en Hugo hadden in alle afleveringen een heel duidelijk profiel gehad, en ineens kwam ik daar als vrouw bij de laatste drie zonder een uitgesproken profiel, en toen hoorde ik veel mensen zeggen: ha ja, die is stilletjes haar gang gegaan, die is discreet en subtiel tewerk gegaan, die heeft niet zoveel gerucht als die mannen gemaakt, en toch is ze zo ver geraakt, dàt zou wel eens de mol kunnen zijn!"
HUMO: Op het Internet had je allerlei clubjes: de MOFOMO’s, de HUFOMO’s en de MAFOMO’s (Mon for Mol, Hugo For Mol en Magda for Mol) en jouw club had op het einde de sterkste aanhang. Maar de theorieën die rond jou geweven werden! Magda is De Mol “want ze draagt hetzelfde pak als de mol in de strip van Alfred Jodocus Kwak (pagina 17)”! Of “ Magda is De Mol, want zij draagt de beginletters van de ex-deelnemers M-oniek, A-nke, G-uy, D-imi en Armand” !
Magda: "Het is niet te geloven wat men allemaal verzonnen heeft. Zo waren er die dachten dat ik het was omdat in Man Bijt Hond een rubriekje zit dat “Magda?” heet en aangezien Man Bijt Hond ook door Woestijnvis gemaakt wordt, zag men dat ook als een aanwijzing."
HUMO: Op Studio Brussel hadden ze zelfs een Limburgse politiespeurder opgetrommeld om uit te leggen waarom jij de mol was.
Magda: "Dat zal die politiespeurder geweest zijn die wekelijks in Het Belang Van Limburg werd opgevoerd. Die man verdacht me al na de eerste aflevering. Die zag in heel die groep maar twee mensen met een natuurlijk gedragspatroon, dat waren Belle en ik. Al de anderen hadden volgens hem een opgejaagd gedrag, een gedrag dat op overleven gericht was met die vijandelijke mol in de buurt, en bij mij en Belle was dat gedrag volgens hem niet te zien."
HUMO: Het feit dat je reisleidster was, heeft je uiteindelijk ook verdacht gemaakt, schreef iemand, “want een reisleidster kan zich makkelijk bewegen in een vreemde groep en kan ook invloed uitoefenen op die groep”.
Magda: "Dat klopt. Het gegeven van met een groep mensen te vertrekken die je helemaal niét kent, dat is mij vertrouwd. Hoewel, normaal moet ik zo’n groep zien bijeen te houden en hier was dat het tegenovergestelde. Maar er zijn zaken die van pas komen. Op reis met zo’n groep gebeuren onvoorziene dingen, het vliegtuig is te laat, iemand is zijn paspoort of portefeuille kwijt, dan moet de reisleider toch altijd klaar staan met een snelle uitleg of een rappe kwinkslag, en die reflex had ik dus al. En verder heb ik in mijn leven allerlei jobkes gedaan, van telefoniste tot plooister in een kartonbedrijf. Dat zijn allemaal verschillende milieus en verschillende ervaringen die je meedraagt en die je kunnen helpen." 

De bescheiden aankondiging van de (tweede) uitzending van De Mol in de tv-bladzijden van Humo. (13/12/98)

In de val
HUMO: Hoe was de sfeer bij het vertrek, want jullie hebben mekaar al op de trein naar Frankrijk weten te vinden.
Magda: "Dat vertrek was een beetje bizar. We hadden allemaal op een ander tijdstip ons ticket moeten halen in het station van Brussel-Zuid, we waren allemaal nog onbekenden voor mekaar, en toch kwam ineens Mon op mij af en die zei al lachend: “Ha, gij zijt zeker ook ne mol!” En op de trein was het nog straffer. Blijkbaar waren al die Vlaamse alleen-reizenden zowat aan mekaar opgevallen, want op de duur zat iedereen al in kleine groepjes bijeen, behalve Guy, en iedereen maar grapjes maken over de mol. Moniek had voor de grap een mollenklem bij, ik kom langs haar en ineens sprong die klem dicht, mijn broek zat ertussen en Moniek riep: ”Voilà, we hebben de mol!”(lacht) Toen heb ik het wel efkes koud gekregen."
HUMO: Op het einde van elke uitzending was er de beruchte selectie. Welke vragen moesten de kandidaten over jou beantwoorden?
Magda: "In het begin was dat nogal ruim, dingen die iedereen had kunnen zien, zoals welke wijn, welk dessert heeft De Mol genomen? Naar het einde toe werd dat persoonlijker, hoeveel keer is De Mol al verhuisd in zijn of haar leven of waar heeft De Mol gewoond als kind? Dan was het echt de bedoeling dat we mekaar gingen uitvragen over die persoonlijke zaken."
HUMO: Voor de vorm moest jij dus ook die anderen uitvragen?
Magda: "Dat is zo, maar ik moet zeggen, naar het einde toe werd er niet veel meer gesproken. Dat was echt mekaar beloeren en in het oog houden, een spontane babbel was niet meer mogelijk. Het was allemaal paranoia en achterdocht en op je hoede zijn." 
HUMO: Wie heeft jou het eerst en het langst verdacht?
Magda: "Dat was Hugo. Die heeft me vrij snel verdacht en die heeft me niet meer losgelaten. Die ging ook ‘professioneel’ tewerk, die had een boekje waarin hij constant notities maakte, (er bestonden toen nog geen molboekjes, jh) die had in zijn kamer briefjes met aanwijzingen hangen die hij constant zat te vergelijken. Die ging daar helemaal in op. Niet voor 1OO%, niet voor 2OO%, maar voor 3OO%. Die was gewoon gefixeerd door die mol. En hij en hij alleen zou ‘m te pakken krijgen."

De benji-hel
HUMO: Had je d’r lol in om te saboteren?
Magda: "Er waren twee soorten sabotages. De daadwerkelijke en de psychologische, het werkelijk in de soep draaien van iets en de meer subtiele aanpak waarbij je mensen moest beliegen, bedriegen of op verkeerde ideeën brengen. Dat echte saboteren heb ik graag gedaan, maar die psychologische oorlogvoering, dat was niet evident voor mij.
Ik heb ook psychisch met mezelf moeten vechten. Neem dat benji springen. Zo’n sprong doet iets met jezelf, je moet daar klaar voor zijn. Dat gaat zo diep, dat is zo’n grote angst die je moet overwinnen dat je zelfs niet denkt aan het geld dat er te winnen is. Het ging niet om geld winnen, het ging om angst overwinnen. Ik zou nooit gesprongen hebben als ik niet De Mol was geweest. Nooit!”
HUMO: Dus jij hebt het daar ook moeilijk gehad?
Magda: "Het was de hel. Ik ben echt door een hel moeten gaan om mijn angst op die brug te overwinnen."
HUMO: Als mol wist jij toch dat die opdracht zou komen?
Magda: "Ik wist dat die sprong ging komen, maar ik had nooit verwacht dat zovelen zouden springen. En ineens kwam ik voor dat dilemma te staan: ofwel overwin je je angst en heb je die ervaring, ofwel spring je niet en moet je je straks serieus gaan verantwoorden met alle verdenkingen vandien. En omdat we toen nog maar in de tweede aflevering zaten, en ik nog geen verdachte wou zijn, heb ik toch maar gesprongen. Het was dus puur strategisch dat ik gezegd heb: komaan Magda, mee de dieperik in."
HUMO: Hadden ze jou vooraf een planning en een lijst met de opdrachten gegeven?
Magda: "Ja, ik was van alle opdrachten op de hoogte. Maar er is geen overleg geweest naar wat ik zou saboteren en wat niet. Op dat gebied mocht ik compleet autonoom handelen."
HUMo: Was er een afgesproken tactiek: low profile in de twee eerste afleveringen en nadien hard toeslaan in de derde en de vierde?
Magda: "Nee. Om de eenvoudige reden dat Tom (Lenaerts), Bart (De Pauw) en Michiel (Devlieger) ook niet wisten hoe het spel zich zou ontwikkelen. Mijn enige opdracht was om de proeven af te wachten en op het moment zelf mocht ik beslissen of ik ging toeslaan of niet."
HUMO: Konden je ‘chefs’ je nog briefen overdag of ‘s avonds?
Magda: "Elke avond was er die biecht voor de camera, en dan had ik tien minuutjes de tijd om te checken of ik de zaak goed in handen had. Maar voor de rest was ik op mezelf aangewezen."

Presentator was toen Michiel Devlieger (midden) Met in de productieploeg: Bart De Pauw en Tom Lenaerts - ingescand uit Humo : foto gie Knaeps

 Schuldcomplex
HUMO: Je leek Hugo nogal vroeg te willen uitschakelen. Je had constant kritiek op hem.
Magda: "Dat was geen tactiek als mol. Het was een persoonlijk conflict. Hugo is iemand met een nogal dwingende autoriteit en ik ben iemand met een autoriteitsprobleem. Ik kan wel gezag aanvaarden, maar ik zal niet zomaar aanvaarden dat iemand heel directief mijn gedrag gaat bepalen. En omdat Hugo zo zwaar opging in dat spel, wilde hij dat spel én die hele groep naar zijn hand zetten. Hugo was echt kwaad op de mol. Hugo zag De Mol als De Saboteur, De Slechterik." 
HUMO: En zichzelf als The Good Guy.
Magda: "Ja, als iemand met een verantwoordelijkheid. En die verantwoordelijkheid was: ik ga winnen, maar de groep moet ook meegaan in dat geld verdienen. Dat iemand hem en zijn plan wilde saboteren, dat irriteerde hem. Het erge was dat hij mij zo vroeg verdacht. En hij wilde mij niet alleen pàkken, hij wilde mij ook kraken.
Hugo was een geval apart. Die heeft vanaf dag één met een huizenhoog schuldgevoel gezeten: ik zit mij hier in Frankrijk te amuseren en thuis zit mijn gezin zich niet te amuseren. En om zijn schuldcomplex te compenseren heeft Hugo-de-personeelschef zich ook niet willen amuseren. Hij heeft zich  nùttig willen maken. Hij heeft zichzelf die job opgelegd van die mol te vinden. Zodat hij naar huis kon gaan en zeggen: mannekes, hier is het geld, ik ben niet zomààr weggegaan. Voor hem was dat geld de kroon op zijn WERK." (Hugo won de pot, jh)
HUMO: Naast Hugo waren er allicht nog kandidaten die jou verdacht hebben?
Magda: "Alleen Mon. Hij is me beginnen verdenken na de vijfde aflevering, maar hij heeft toch nog lang aan mij getwijfeld door mijn emotionaliteit. Magda? Dat kan niet! Die is te gevoelig! Dat heeft hij zeker lang gedacht. De dag dat zijn verdenking tegen mij begon, was voor mij trouwens een heel indringend moment. Op een avond kruisten we mekaar ergens buiten het hotel en ineens hield hij me tegen en hij keek recht in mijn ogen en hij zei: “Jamaar...De Mol, dat zoudt gij wel eens kunnen zijn, hé Magda?!” En dat was, wàps, een slag in mijn gezicht. Want met Mon had ik een heel tof contact. Je staat daar echt in je eentje op te boksen tegen die groep, dus je zoekt wel iemands schouder om tegen te leunen, en ineens viel die schouder van Mon wég, dat was een ferme schok voor mij."
HUMO: Achteraf bekeken heb jij je eerder verstopt in die groep, je hebt nooit opdrachten naar je toegetrokken. Was dat ‘low profile’ vooraf afgesproken?
Magda: "Het enige wat is afgesproken was in welke groepjes ik niet mocht terecht komen. Ik moest zien dat ik eerder terechtkwam in een groepje dat fysiek ging afzien dan in een groepje dat gespaard werd, zoals Mon en Belle die eens lekker in een limousine en een sauna konden vertoeven. Mon en Belle hebben door die ‘verwenning’ een zekere verdenking op zich geladen en ik bleef buiten schot omdat ik op de Mont Ventoux ben meegefietst."    

foto gie Knaeps

Bijna geflipt
HUMO: Wij hebben slechts acht tv-uurtjes gezien van een spel dat een volle zestien dagen heeft geduurd. Hoe verliep het slapen en eten en terrasjes doen? Was dat niet de zwaarste opdracht om in al die verloren uurtjes je niet bloot te geven?
Magda: "Het was heel vreemd. Er werden aan tafel heel de tijd grappen gemaakt over De Mol, maar zogauw je ergens met iemand alleen was, werd er angstvallig over gezwegen. Er hing altijd een schaduw. Zelfs tijdens de losse babbels aan tafel was iemand met jou aan het spreken, maar intussen zag je ‘m luistervinken naar wat aan de tafel ernaast gezegd werd. ‘t Was altijd spanning, ‘t was altijd alert zijn. Voor mij ook, ik moest ook luistervinken om te horen wat er in de groep leefde en dat moest ik dan ‘s avonds ‘overbrieven’ aan Tom en Bart."
HUMO: Dus het was niet bepaald vakantie voor jou?
Magda: "Nee, en ik heb met momenten op flippen gestaan. Dat ik helemaal in de greep zat van de paranoia. Dat ik heel de tijd dacht: iedereen volgt mij, iedereen let op mij. Dat was naar het einde toe en dat was een combinatie van vermoeidheid - er waren veel nachten dat ik slecht sliep- plus het feit dat er voor mij geen moment van ontspannen was. Ik ben iemand die na gedane dagtaak zich moet kunnen ontspannen en dat was hier niet mogelijk. Er was bijna geen tijd voor privacy, geen tijd om eens uit die groep te stappen, en dus ook geen tijd om eens niet alert te zijn. We sliepen bijvoorbeeld heel vaak samen in groep, en zelfs wanneer ik in mijn bed kroop, moest ik nog opletten wat ik zei tegen de persoon naast me.
Dat was een constante druk: dat altijd verzwijgen, dat altijd iemand anders moeten zijn dan wie je werkelijk bent. Gelukkig had ik mijn ervaring van theater en van acteren. Dan beeldde ik mij in dat ik op een filmset was en dat ik een rol aan het spelen was. Zo heb ik het kunnen volhouden. Als De Mol. Als Magda had ik dat nooit gekund. Onmogelijk! Want me anders voordoen in een groep waarmee je zo lang samenleeft, dat zou de echte Magda niet kunnen."
HUMO: Maar toch heb je het gedaan?
Magda: "Ja, dat die rol zover van mij af stond, dat was dan ook weer de uitdaging om het toch eens te proberen. Ik kom graag in vreemde en nieuwe situaties terecht."

Foto: gie Knaeps

Moeder de mol
HUMO: Hoe heb je je mentaal voorbereid op je rol?
Magda: "Mijn rol zat dicht bij de houding van een reisleidster. Je gaat die groep zo onbevangen mogelijk tegemoet, je ziet wel wat er gebeurt en intussen maak je je sympathiek op een niet al te stroperige of opdringerige manier. Met een grapje of...
HUMO:...door de mensen te soigneren bij het ontbijt. Jij bent zo iemand die vraagt wie nog een broodje of een sapje moet hebben.
Magda: "Precies! Ik ben zo’n beetje een moederfiguur. (lacht) ‘t Was ook niet moeilijk om zo te zijn, ik had die mensen graag, dat waren op zich allemaal toffe mensen. Zelfs Hugo. Tijdens het spel heeft die een hard masker opgezet, maar nadien heb ik van hem nog een brief gekregen, en dat was een heel andere Hugo, dat was een Hugo die vriendelijk was en die zijn hart liet spreken."

HUMO: Waar heb je als actrice gewerkt?
Magda: "Vooral in het Brusselse, ik geef theatercursussen  en ik heb zelf ook een aantal producties gemaakt onder andere rond mijn ervaringen in een vluchtelingenkamp in ex-Yoegoslavië." HUMO: Je hebt allicht verrassing of verontwaardiging of blijdschap moeten acteren. Had je ook excuses of uitvluchten ingeoefend om je vel af en toe te redden? Als iemand je bijvoorbeeld vlakaf zei dat jij de mol was?
Magda: "Dat gebeurde dikwijls hé. Aan tafel vooral. Reggie had daar een handje van weg, zo van: “Magda, ge moet gij niet zeveren, joeng, gij zijt toch de mol!” Maar omdat hij dat zo vaak zei, antwoordde ik: "Ah ja, hé Reggie, ik ben de mol, dat weet ge nu toch al wel?!” Maar bij iemand anders reageerde ik dan weer heel verontwaardigd, zo van “zie je mij dat al doen soms?” Of ik zei iets van de anderen, iets verdacht dat ik zogezegd van hen had opgemerkt."
HUMO: Kostte je dat moeite om op die momenten te liegen?
Magda: "Nee, die uitvluchten kon ik wel aan. Maar 24 uren op 24 uren een rol spelen, dat kon ik niet. Er zijn persoonlijke gesprekken geweest dat ik 1OO% Magda was. En niet meer De Mol. " HUMO: De Mol heeft het naar verluidt ook emotioneel moeilijk gehad “omdat de Mol ook maar een mens was en hij zich ook aan bepaalde mensen gehecht had”. Aldus Michiel Devlieger. Magda: "Oh! Ik heb het in de éérste aflevering al moeilijk gehad toen Dimi afviel! Ineens moest die jongen gaan en ineens viel mijn frank, Magda maske, wat zijt gij hier allemaal bezig?, ineens besefte ik dat ik degene was die ze daar allemaal aan het uitschakelen was en dan heb ik echt moeten teruggrijpen naar mijn rol, zo van: het is een spel, en iedereen heeft ingetekend op dat spel en iedereen weet dat hij of zij op elk ogenblik naar huis kan vliegen. Maar eigenlijk heb ik het met iedereen moeilijk gehad als ze afvielen. Zeker met Belle. Zij viel af en ineens was ik de énige vrouw tussen drie mannen, en toen had ik duidelijk het gevoel: ik ben het opgejaagde wild van die meute mannen."

 Chill out
Humo: Er is ook een zware ruzie geweest in de groep, en het had met vrijstellingen te maken.
Magda: "Na die opdracht met die vrijstellingen was iedereen pissig op iedereen en niemand wou nog met iemand praten. Die kilte is zo zwaar opgelopen dat de groepspsycholoog er ‘s nachts nog is bij moeten komen. Vooral om Hugo te kalmeren. Die ging compleet uit zijn bol, die was een soort van slijtageslag begonnen tegen mij. In dat groepsgesprek heb ik toen tegen Hugo gezegd: "Als je zo verder doet, dan kraak ik, en dat kan toch niet de bedoeling zijn van dit spel!” Ik heb zelfs op het punt gestaan om in zijn gezicht te roepen, awel foert, ik ben de mol, en zijt ge nu content!? Niet omdat ik dat geheim niet meer kon dragen, maar gewoon omdat ik niet meer kon functioneren in dat kille zwijgen van die avond en die nacht. Oké, het was een keihard spel, en het begon toen echt om het geld te gaan, maar daarom moesten er toch nog geen messen getrokken worden?! Na die opmerking van mij is hij wel wat milder geworden in de omgang."
HUMO: We zagen je op een veldbedje kapot gaan van vermoeidheid en gebrek aan slaap. Of deed je alsof?
Magda: "Jongen! Ik wàs kapot! Ik had al veel nachten te weinig geslapen en je zit daar tussen altijd dezelfde koppen, dat werd allemaal ineens teveel. Ik herinner mij ook dat we toen met ons gevieren op de opstelling van de camera’s moesten wachten voor de selectie, wel, daar werd geen woord meer gesproken. Viér uur aan een stuk! Ik durfde niet bougeren omdat ik de mol was en die anderen zaten zich maar te concentreren en hun hersenen te pijnigen om geen verkeerde keuze te maken, want zo dicht bij het miljoen (25.000 euro) wil je dat niet meer laten ontglippen hé."
"Het was zwaar. Echt zwaar. Ik vraag me nog altijd af hoe ik het heb kunnen volhouden: die spanning, dat huichelen, dat gezicht in de juiste plooi houden, die vermoeidheid. Ik heb me soms echt slecht gevoeld in die rol, en alleen en eenzaam, maar dan zag ik heel die ploeg van de productie dag en nacht werken, en dat was dan voor mij meestal toch weer de stimulans om de moed niet te laten zakken.
Ik was trouwens niet de enige die op zijn tellen moest passen. Bart en Tom en Michiel hadden het minstens zo moeilijk, want zij moesten met de cameramensen werken en die wisten ook niet wie De Mol was, dus zij moesten ook altijd op hun qui vive zijn dat er geen hint of verspreking over hun lippen kwam. En zij hebben ook heel weinig geslapen, al die mensen van de productie, al die cameramensen waren er van het moment dat we opstonden tot we gingen slapen, en zelfs ‘s nachts was er een cameraploeg bij de groep. Ja, chapeau voor heel die ploeg!"
HUMO: Ben jij ook nachtelijke sporen gaan leggen? Of was die gekalkte mol-slogan op de Mont Ventoux het werk van iemand in de productie?
Magda: "Neenee, dat was ik. Al wat ‘s nachts gebeurd is, heb ik zelf moeten doen. Ik heb dus ook ‘s nachts moeten functioneren, en vandaar dat ik zeg dat ik kapot was, écht kapot op het einde."   

 In observatie
HUMO: Hoe hebben ze jou als kandidaat-Mol voorbereid? Met een  rollenspel waarbij ze een aantal situaties op je loslieten? Of met een kruisverhoor waarbij je als Mol niet door de mand mocht vallen?
Magda: "Nee, geen opgezet spel. Dat ging heel doordeweeks, ik zat tegenover Tom en hij babbelde met mij over de dingen van het leven, maar van de hak op de tak, het ene onderwerp na het andere, en midden in dat gesprek vuurde hij dan ineens een persoonlijke vraag op mij af om te zien of ik uit mijn lood werd gebracht en hoe ik na zo’n vraag terug op mijn pootjes kwam. Bart was daar ook, die observeerde mij, die lette minder op mijn uitleg dan wel op mijn mimiek en mijn lichaamstaal. Ddie aanpak heeft mij uitstekend geholpen. Ik ben zo iemand die wel regisseurs nodig heeft, maar die eigenlijk vooral vertrouwen en carte blanche moet krijgen. En eens dat vertrouwen er was, hebben ze ook nooit meer getwijfeld aan mij, en dat is mee de reden geweest dat ik het heb kunnen volhouden tot het einde."
 Paranoia
HUMO: Had je foto’s gezien van degenen die meegingen? Had je van elke kandidaat een biografie ?
Magda: "Foto’s had ik niet, maar wel een korte omschrijving van de kandidaten."
HUMo: Was je ingelicht voor wie je uit moest kijken?
Magda: "Nee, zoiets is nooit gezegd."
HUMO: Heb je misschien boeken gelezen over beroemde mollen of spionnen?
Magda: Nee. Eigenlijk is mijn eigen leven mijn beste training geweest. Ik heb op psychisch gebied al een aantal watertjes doorzwommen, zowel op professioneel als op persoonlijk vlak. Ik heb op mijn groepsreizen en in België ook al voor een paar benarde situaties gestaan dat ik me moest zien te redden en dat heeft me bij De Mol zeker geholpen."
HUMO: Dat begeleiden van die groepsreizen lijkt wel je grote troef te zijn geweest.
Magda: "Ja, want daar leer je bijvoorbeeld hoe je een lastig iemand de pas kan afsnijden. Kijk, Hugo is op een bepaald ogenblik lastig geworden op de mensen van Woestijnvis, zo van: allez zeg, wat zijn dat nu voor opdrachten en wat doen jullie ons allemaal aan? Toen heb ik hem afgeblokt met één opmerking. Omdat ik wéét dat zo één zageman die niet ophoudt  de geest van heel de groep kan verpesten. Ik wéét dat je zo’n mensen niet moet laten doen, want voor je het weet, hebben ze iedereen tegen jou in het harnas gejaagd. En aangezien ik niet wou dat de gevaarlijke Hugo-die-mij-verdacht de groep in handen kreeg, heb ik hem op zijn nummer gezet."  

 Sorry
HUMO: Kon je na je thuiskomst makkelijk zwijgen? Want je komt  terug van zo’n bijzondere ‘expeditie’ maar je kan niet vertellen wat je écht hebt meegemaakt.  
Magda: "Dat was moeilijk en ik ben heel heel blij dat het nu gedaan is. Want die druk is groter geweest dan ik ooit had kunnen denken. Elke week dat miljoen kijkers en al die verhalen in de kranten. En ook dat rare gevoel: ik doe al twintig jaar theater, ik begeleid al twintig jaar reizen, daar heeft nooit een mens naar gekraaid en nu spreken een miljoen mensen over mij en over dit programma! Ik stond zelfs op de voorpagina van De Morgen. Ik kon het amper geloven, een kandidaat in een tv-spel als voorpaginanieuws, en dat naast twee ernstige artikels over verbrandingsovens en een vertrouwingsstemming in het Europees Parlement! Ze hadden het in dat stuk zelfs over m’n telefoonnummer en toen werd het helemaal rottig, want mensen begonnen me ‘s nachts op te bellen: ik heb me zo slecht gevoeld.
We zijn nu enkele dagen voor die finale ontknoping, en niemand heeft me gezegd dat ik in huis moet blijven, maar ik durf bijna niet anders dan op mijn appartement blijven en me gedeisd houden. Weet je, normaal was me dit niet overkomen, normaal was ik in die drie maanden na de opnames een voettocht naar Santiago de Compostela gaan doen met Oikoten, dat is met jongeren uit een instelling die tijdens die tocht allerlei ongemakken leren overwinnen zodat ze met meer vertrouwen in de maatschappij kunnen staan. Maar die tocht is niet doorgegaan en ineens zat ik weer in België en ineens heb ik die rol van "leugenaar" dus noodgedwongen weer moeten opnemen. Vooral tegenover vrienden en tegenover mijn broers en zussen vond ik dat niet gemakkelijk om ze wijs te maken dat ik de mol niét was. Ook mensen die mij kenden van theater hadden zware vermoedens dat ik het was, maar ik ben dat blijven ontkennen."
HUMO: Wist niemand uit je naaste kring dat jij het was?
Magda: Alleen één vriendin die ook op de bezoekdag is geweest, en mijn moeder. Want mijn eigen moeder om de tuin leiden, dat ging me te ver, dat kon ik niet opbrengen. Ik heb haar dus betrokken en ze heeft er ongelooflijk van genoten. Want ja, er waren ook de plezierige dingen, mensen die me met nieuwjaar allerlei toepasselijke kaartjes stuurden. Iemand die een heel blad had gemaakt met allemaal foto’s van molshopen en met een zakje aarde erbij dat van een molshoop kwam.
Maar daarnaast is er toch ook weer die keerzijde... Er zijn al mensen die me hebben laten weten dat ze mij niet meer willen zien... als zou blijken dat ik De Mol ben. Die kunnen zich niet verzoenen met mijn rol in De Mol. Die vinden dat ik iets smerig heb gedaan, dat ik een ‘verraadster’ ben, dat ik niet langer eerlijk ben. Die hebben het idee dat ik me heb laten verleiden tot het meedoen met iets achterbaks. Zo van “Hoe heeft Magda zoiets kunnen doen?! Dat hadden wij nooit van Magda gedacht!!” 
HUMO: Een mol kan een en ander omwoelen ...
Magda: "Ja, vreemd hé, dat dat zo’n gevolgen kan hebben. En het is allemaal goed afgelopen, het is allemaal wel geslaagd, maar als ik erop terugkijk en mij weer tussen die groep zie bewegen, dan zie ik mij zeker niet als een harde mol. Ik weet goed dat ik daar vaak verontschuldigend heb rondgelopen, met een houding van, alstublieft mensen, begrijp mij en neem mij niet kwalijk want ik ben niet zoals ik nu ben. Ik ben maar een rol aan het spelen, sorry!" 

 Nawoord - In 2006 sprak ik haar nog een keer ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van Humo. Ze vertelde toen wat een impact dat had om plots een publiek figuur te zijn: " Ineens stond ik op de cover van Humo. Dat was heel vreemd om mezelf overal tegen te komen: in de krantenwinkels, op de trein en in de bus, op affiches in de winkelstraten, ik was het op de duur beu van mezelf overàl te zien. Het was ook geen mooie foto vond ik.
Humo: Je staat erop als opgejaagd wild. Met lichtjes opengesperde ogen.
"Zo'n beetje half gedrogeerd, zo leek het wel. Dat sommige mensen zelfs vroegen, "Magda, waart gij wel in orde toen?! (lacht) Feit is dat heel die mediahype mij toch hard geraakt heeft. Ik werd overal gevraagd voor foto's en interviews. Ik voelde mij plots niet meer vrij, ik was ineens publiek domein, mensen wisten ineens van alles van mij. Er stonden soms ook foute uitspraken in interviews, je wilde die dan corrigeren, dat ging niet meer, mensen lazen dat, kregen een verkeerde indruk van mij, ik wist niet meer hoe ik mij moest houden in gezelschap, ik werd op de duur mensenschuw, ik wilde écht als een mol in de grond kruipen. "De Mol" vind ik nog altijd een fantastisch avontuur, maar nog tot een half jaar na dat programma ben ik flink van de kaart geweest."