Nog een dikke week en dan is het Sinterklaas. In die laatste week is het traditie dat allerlei sinten huisbezoeken afleggen. Ze zijn ingehuurd door ouders, grootouders en verenigingen die een Sinterklaasavond houden. Dit jaar is het anders met corona. Geen feestelijke intrede in Antwerpen, geen troonheilige in de supermarkt, en ook de huisbezoeken zijn verboden. Op internet vind je brave sinten die via videogesprek in de huiskamer komen, maar evengoed zijn er stoute stafdragers die "coronaproof" willen binnenkomen. Ze beloven plechtig dat "alles veilig gebeurt" en dat het contact met de aanwezige kinderen en volwassenen "volgens de regels van de social distancing" zal verlopen. Of de Sint en Piet een mondmasker dragen staat niet aangegeven.
Elf jaar geleden hadden Sint en Piet geen virus te vrezen. Er waren vrolijke huisbezoeken én een zak met anekdotes!
Humo december 2009 - licht ingekort - © Jan Hertoghs

"Ik denk dat ze volgend jaar nieuw oorkes moet krijgen, Sint! Want ze luistert niet goed!"

Het is een koude decemberzaterdag, kort na zeven uur. Op dit licht onchristelijke uur staan we bij de voordeur van de Sint die blijkbaar niet in Spanje, maar in Herentals op een appartement woont. Een snelle aanblik leert dat de goedheilige man al een tijdje ingeburgerd moet zijn in onze contreien (rekeningen van Belgacom, folders van de Colruyt). Er wordt aan de deur geklopt. Dat is Zwarte Piet die op sommige dagen ook Kurt blijkt te heten en die de Sint gemoedelijk aanspreekt met Sus. Kurt heeft klein oogskes, volgens de Sint. Ja, zegt Kurt, het is gisteren laat geworden, hij had een drink met zijn kameraden.
Beide trekken hun gewaden aan. Kurt heft het "Zie ginds komt de stoomboot" aan, maar zijn ochtendhumeur geraakt niet tot bij het zwa-haaien van de wimpels. In de badkamer dept Sus zwarte schmink op Kurt's bleekgezicht. Met het sponsje gaat hij diep in de oorschelpen en de neusgaten, "er mogen geen witte plekskes zijn, want ge hebt van die kinderen die nog maar half geloven en die beginnen gewoonlijk te staren naar uw gezicht". En dat Kurt na zes december altijd naar de sauna moet: dat gaat er niet meer af in de douche, dat zit te diep in de poriën.
Sus trekt intussen lange witte kousen over zijn spijkerbroek zodat die heidense blue jeans niet onder het witte kleed "komt piepen". Aangezien hij een oude man is, moeten zijn zwarte wenkbrauwen wat witter gemaakt worden, wat niet zo goed lukt, maar een zeurpiet die daarover valt.
Aan tafel klasseert Sus zijn papieren in volgorde van de huisbezoeken. Het zijn lange mails waarin de ouders inlichtingen verstrekken over hun kinderen en die de sint straks zal voorlezen uit zijn grote rode boek.
We laden een monsterzak toffees op onze rug en trekken de deur dicht. De stoomboot voor vandaag is geen al te ruime Ford gezinswagen. En andere sinten mogen een chauffeur hebben, hier is sprake van een tweemansorganisatie en dus komt de knecht Kurt aan het stuur te zitten. Het grote rode boek en de dichtgevouwen mijter krijgen een plaatsje op het dashboard, de staf steekt dwars door de auto, van de pook tot tegen het derde remlicht waar hij nog de hele dag tegenaan zal kletsen bij het overschrijden van de verkeersdrempels. Ik zit op de achterbank naast een kinderzitje, ook weer zo'n accessoire dat je niet verwacht bij een bisschop uit de vierde eeuw na Christus.
Sus tikt het eerste adres in de gps, die hij "onze beste knecht" noemt. Nogal wat beter dan met zo'n dik stratenboek op je knieën zitten. Ze zeggen dat het precies een zonnige dag gaat worden en ik kom iets meer te weten over het duo. Sus is 39, Kurt 37. Ze doen "het" al negen jaar en zijn "op mekaar ingespeeld". Sus staat in het onderwijs "en is dus gewoon van met kinnekes te werken", en wat Kurt betreft, "die is vertegenwoordiger en dus gewoon van hele dagen te lullen". Kurt is daarenboven vertegenwoordiger in snoep, "dat scheelt in de inkoopprijs!"
Ze zuchten dat ze straks blij zullen zijn als het gedaan is. Dit is al hun vierde weekend dat ze op stap zijn. En gisteren hadden ze vijf huisbezoeken, vandaag veertien en morgen nog eens tien. Kurt steekt zijn vierde sigaret op. Ja, hij rookt als een schoorsteen.

Crisis in de zak
Sus leest de inlichtingen van de kinderen nog eens door. In het eerste huis drie kinnekes: Emma negen, Simon zeven en Hanna vier. Van Emma moeten we onthouden "dat ze de ware identiteit van de Sint ontdekt heeft". Oppassen dus, en bij de kleinste moet er niet gevraagd worden of de sint soms zijn tutje moet meenemen. "Tutje is al meegegeven aan de tutjesfee", leest Sus hardop. De voorbije dagen hebben ze al twintig tutters van kleuters mogen ophalen.
Op het inlichtingenblad is ook de plaats aangegeven waar de geschenken 'verborgen' staan. Dat moet de koffer zijn van de auto voor de deur, maar als we bij het huis komen, is die auto nog op slot. Ze hebben het al straffer meegemaakt, zegt Sus, op een andere locatie stond géén auto met de geschenken. De papa had de ochtendshift, en was gewoon gaan werken mét de cadeaus nog in de koffer. De sint belt aan, piet roffelt met zijn knokkels op het raam, en binnen klinkt de gil, Zwarte Piet!, Zwarte Piet is daar!
Het is een mooi huis in een florissante wijk, met een klimrek in de tuin, papa in de fauteuil, kindjes verrukt en opgewonden op de grote sofa, en mama constant achter de Sony Handycam. Het volgende half uur stopt ze alleen met filmen om een andere camera van tafel te nemen en foto's te maken.
De sint leest intussen dat ze alledrie flink zijn, maar toch heeft hij "kleine opmerkingen": ze moeten minder plagen, meer de mama helpen en ook wat beter luisteren naar de papa en de mama. Dan komen de geschenken door de deur. Ik zie een Barbie-set (mét cd-rom om kleedjes te ontwerpen), een auto die je kan omtoveren tot robot en een glimmend laserpistool waarmee het kind Simon al direct de tv gaat treffen. Ook is er een do-nut-machine waarmee Emma "echte do-nuts kan bakken!" Hola, op één van de geschenken kleeft nog het prijsetiketje van de winkel! De alerte Kurt ziet het op tijd en klit het op de bloes van de mama.
Bij het verlaten van de opgewonden woning schat Kurt de totale speelgoedkost op zo'n driehonderd euro. Het is december 2008, kort na het banken-debacle, en ja, ze voelen de crisis wel. "Er zijn minder cadeau's per kind. Vorig jaar kwamen we nog met onze armen vol naar binnen gestapt, nu is het zuiniger". Maar niet overal. Gisteren was er nog zo'n uitschieter, een koppel met drie kinderen en daar hebben ze "vijf vuilzakken vol speelgoed moeten binnen dragen".

Nieuw oorkes
De volgende vijftien kilometer hebben we tijd om de koffiekoeken aan te spreken. Sus laat zijn baard onder zijn kin zakken, dat eet makkelijker en op straat zijn toch geen kinderen te zien. Kurt zegt dat ge zoudt verschieten waar zij zoal gevraagd worden, bij mensen van wie ge 't helemaal niet verwacht. Dat ge binnenkomt in dat huis, "zo arm en zo onderkomen", en elk kind krijgt dan enkel zo'n stukske speelgoed van de Wibra of De Prijzenklopper, dat wij ons afvragen: waarom laten ze ons hier komen? En dat ze gegeneerd zijn als die vader hen betaalt. Voor die dertig euro had ie toch iets anders, iets nuttig kunnen kopen?! Maar dat hebt ge met die mensen, "die zijn arm, die willen dat voor de kinderen camoufleren en dan gaan ze dat compenseren en overdrijven."
We rijden een woonwijk van Nijlen binnen waar kerstmannen tegen de gevels klimmen en verlichte rendieren de kleine voortuintjes bevolken. We moeten bukkend naar binnen in het kleine huis, een smalle gang door en dan staan we in de woonkamer, één grote tafel waaraan vava, moemoe, de vier koppels en hun zeven kinderen zitten. De sint roept de kleinen bij zich, er is een Shanaya, een Kaïla en een Lexy bij. In zo'n huishoudens staat de gaskachel altijd op 25 graden, er staan bronzen babyschoentjes onder een stolp en er hangen genoeglijke boerentafereeltjes aan de muur.
De Sint leest voor, en sommige mama's roepen nog wat voetnoten na. Ik denk dat ze volgend jaar nieuw oorkes moet krijgen, Sint, want ze luistert niet goed! Eén kind wordt ook ondervraagd over geweld op school: "Ik zie hier dat gij de kindjes pijn doet in de klas! Dat ziet de Sint niet graag!"
Daarna ontspint zich een duo-presentatie. Sint vermaant de kinderen, Zwarte Piet deelt de aloude onverwoestbare knipogen uit aan de volwassenen. Aha, gij zit bij een juf. En zeg eens, is het een knappe juf?! En hoe heet ze?! En doe haar zeker de groeten van mij! Waarop de Sint dan quasi bestraffend: Zwarte Piet, zijt gij daar weer met uw juffen!! Enzovoort.
Nog meer standaardgrapkes volgen wanneer blijkt dat een kindje liever bij zijn ouders slaapt dan in zijn eigen bedje. - Zeg eens! Zoudt gij niet graag een broertje of een zusje willen?! Kind knikt verward van ja. Ha ja!? Dan zou ik toch maar rap in uw eigen bedje gaan liggen! Het kind niet-begrijpend, de volwassenen hardop in de lach. (Later zal Kurt zeggen: "Ge moet ook de volwassenen entertainen, want zij zijn het die ons volgend jaar terug moeten vragen!")
Ook hier wordt alles gefilmd door een papa die duidelijk niks moet hebben van experimentele film. Hij heeft één vast camerastandpunt (zittend aan tafel) en zo filmt hij een half uur aan een stuk (" voilà, het staat erop.")
Nadat de geschenken uit de jutezak zijn gehaald -onder andere een grote doos Lego City en een familiepak plasticine- is het tijd voor een afscheidslied. De Sint zet de stoomboot in, maar bij de strofe "wie braaf is, krijgt lekkers, wie stout is de roe", roept Piet keihard de moemoe in plaats van roe, tot jolijt van de groten. Dat van die "moemoe" is ook één van hun vaste jokes, zegt Sus, "maar ge moet weten waar ge zo'n grapke placeert. Bij volkse mensen kan dat, die kunnen daartegen". Hier in Nijlen krijgen ze ook vijf euro drinkgeld, "dat krijgt ge gemakkelijker bij de gewone mensen, die zijn guller dan het rijk volk".

Stress en ambras
We zijn het erover eens dat dit een ontspannen bezoek was, wat tegenwoordig niet vanzelfsprekend schijnt te zijn. Bij zo'n dag komt ook al stress kijken, want er mag niks mislopen. "'t Is nu meestal zo dat de grote mensen zenuwachtiger zijn dan de kinderen!" Er is stress of de kindjes wel content gaan zijn met de geschenken en er is ook bezorgheid over het heilig huisbezoek: gaan ze op tijd zijn? gaan ze fatsoenlijk gekleed zijn? gaan ze wel alles zeggen wat wij opgeschreven hebben?, en ook: ze gaan toch niet zat zijn?! Kurt heeft zelf ooit eens een sint aan huis laten komen die zat bleek te zijn, "hij mommelde én zijn baard zakte af!" Het was om te ontploffen, zegt hij, maar ge kunt niks doen, ge kunt de Sint toch niet buitengooien waar uw kinderen bij zijn?!
Aan borrels drinken doen zij niet mee. Het gaat 'm om het verbale plezier, een woordje placeren, een dubbelzinnigheid debiteren. "In feite mogen wij àlles zeggen. Van ons is alles gepermitteerd. De mensen zullen nooit kwaad zijn." En dat het gezelschap soms zelf de schuine kant opgaat. Allez Zwarte Piet, maakt uwe zak maar eens leeg! En dat de bomma's het hardste moeten lachen als de grappen schuin worden. Kurt en Sus knikken, die één bomma, zo'n slappe lach, die piste in haar broek!
We stoppen voor een rood licht. De twee vrouwen in de auto naast ons zwaaien heftig naar Sint en Piet, zij wuiven plechtig terug. En of ik al weet dat niet alleen de ouders geschenken geven, maar ook de bomma en de bompa, en soms ook de peter en de meter. "Dan komt de sint dus op vier adressen voor zo'n kind". En dat de tijd van de eenvoudige gezinnen voorbij is, zij moeten nu ook leren rekenen met de nieuw samengestelde gezinnen! En daar kan al eens gepuzzel en ambras van komen. Sus laat het papier zien: die mama heeft gisteren in paniek gebeld of zij in plaats van zaterdag alstublieft zondag wilden komen? Eigenlijk was zondag al volgeboekt, dat wist die mama ook, maar de papa wilde de dochter niet afstaan op zaterdag. Zaterdag was ze bij hem. Zaterdag was zijnen dag, sint of gene sint. Ja, een kindervriend maakt wat mee tegenwoordig. Later hoor ik een collega-sint vertellen van een vechtscheiding waar de papa de dag voor het huisbezoek (bij mama) haarfijn uitlegde wié de sint wel was. Aan een kind van vijf. Gewoon om dat feest bij de mama te torpederen. "Een trauma voor dat kind, 't vertrouwde niks meer van wat de grote mensen zegden!"

Klontjes in de wei
In een nieuwe wijk bij Grobbendonk worden we ontvangen in een kleine kamer. Sus en Kurt weten van de autistische jongen, "hier moeten we niet gek doen, hier moeten we ons zo rustig mogelijk gedragen". De jongen kijkt ons gezelschap niet aan, kijkt weg, kijkt naar het vasttapijt, kijkt naar zijn filmende mama. In de achtergrond is ook nog een zwijgende grootvader aanwezig. Het kind krijgt een dino-omgeving van Playmobil en een robot. Het is een droef tafereel. Dat ene in zichzelf gekeerde kind, die ene zacht bemoedigende moeder en die ene hulpeloze roerloze grootouder. Het kind heeft zijn schoentje gezet en bij het weggaan wordt de inhoud leeggeschud, acht klontjes in de hand van Zwarte Piet. We zijn maar net de hoek van het huis om of Kurt gooit de klontjes met een nonchalante zwaai in de wei. Ik kijk ontdaan. Hij lacht, hij kan ermee toch niet in zijn broekzak blijven zitten, dat gaat plakken! Ook de wortelen "vliegen straks in de compostbak, ik ga geen drie weken peekesstoemp eten!" Ik had het kunnen weten, in de coulissen woont de ontnuchtering.

**Middagpauze. De auto geparkeerd “buiten het zicht van kinderen”. © Jan Hertoghs**

De kerk van Playmobil
Onderweg naar het volgende adres legt Sus uit dat deze ouders "een plot hebben bedacht". Sint en Piet zijn daar vannacht al langs geweest "voor de grote cadeau's", maar de stoute knecht heeft zogezegd "een paar kleinigheden achter gehouden" en nu gaan ze dat computerspel van MegaMindy en die dvd persoonlijk aan huis bezorgen. In Zandhoven staat de grote villa en bij het dessertbuffet zitten papa, mama, de drie kinderen, oma, opa en moemoe. ("Vava niet vermelden", staat er op de mail, "hij is deze week naar een dementie-afdeling gebracht").
In alle hoeken van het huis staat duur en duurzaam speelgoed, waaronder een villa van Playmobil en een design blankhouten poppenkast. Die hebben vannacht het gezelschap gekregen van een grote houten garage met autootjes, een Playmobil paardenranch en een tachtig centimeter hoge dorpskerk, ook van de parochie Playmobil. De mama commandeert druk met de handycam, kijkt eens naar de sint! luistert eens! amai, hoe schoon! en wat zeggen wij? dank u Sinterklaas! Ook opa fotografeert voortdurend. Zo is deze tijd. Niets zal ons ontglippen. Het leven moet niet denken dat het zomaar kan voorbijgaan.
Het kleinste kind overhandigt intussen fier en forever zijn fopspeen aan Sinterklaas, en Zwarte Piet moet nu plechtig beloven dat hij niks meer mag achterhouden tijdens de nacht. Als we buitengaan, port de mama de dochter aan, "toe, laat de kerk eens werken!" Het kind drukt op een torenluikje en dan begint het spitsje te bimbammen. Welke toekomst heeft de kerk als ze op voltapijt moet staan naast het circus en de paardenranch?

Bompa in de hemel
In Vosselaar komen we in een kleiner huis met stille, brave mensen. De koffietafel van vanmiddag staat al gedekt en de twee koppels, met ieder twee kindjes zijn hier samen in het huis van de moemoe. De vier schaapjes zitten geduldig te wachten, de beentjes tegen de sofa gedrukt, de handjes plat op het fluweel ("dat zijn hier vier flinke kindjes, Piet!") Een jongen van vijf zingt -met zijn armpjes stijf- van de stoomboot, ik zie de kinderen bang en opgewonden tegelijk, hier heerst nog het geloof en volle ontzag. Om de kinderen toch op het laminaat te krijgen, stort Kurt bij het vertrek een lading toffees op de vloer.
Amai, hier was het nog braaf en stil, zeggen ze in de auto. Dat is niet meer overal zo, "er is minder respect dan vroeger". Soms zijn de kinderen zo ongeduldig "dat ze ons niet eens zien staan. Ge ziet ze dan kijken: kom! geeft dat speelgoed maar hier! dan kunnen wij beginnen!" Ja, dan voelen zij zich niet Sint en Pint, "dan voelen wij ons de facteur!"
De zon schijnt door de canada's, de torenklok slaat twaalf uur, en in het vriendelijke dorp Tielen houden we middagpauze. Vanwege m'n stadskledij mag ik de broodjes gaan bestellen, een kip curry special en een martino, we eten het op in de auto die op de lege stationsparking staat gestald. Hier zijn we "uit het zicht van de mensen", dus beiden zetten met een zucht hun pruik af, "miljaar, dat kan toch jeuken!" Na de lunch stapt Sus uit voor een plas, er is de plotse blasfemie van een man in kazuifel die wijdbeens watert tegen een rioolbuis.
Nadien worden nog wat mails doorgenomen. Sus zegt dat hij veel negatieve dingen eruit gooit: "Sommige ouders denken: laat de sint het maar eens goéd zeggen! En dan zetten ze werkelijk àlles op papier. Alsof wij in dat half uurke àlles kunnen recht trekken wat daar in een heel jaar is misgegaan!"
Sus wil wel sint zijn, maar Sus wil geen boeman zijn. En dat mensen soms lastige dingen kunnen vragen. Neem die avond in die voetbalkantine. Op hun papier stond: "De bompa van onze jongen (7 jr) heeft zich dit jaar verhangen. Kunt u zeggen dat u hem gezien hebt in de hemel? Om onze jongen toch wat te troosten." In een huiskamer zou dat nog gegaan zijn, zegt Sus, maar zeg dat maar eens in de micro van zo'n volle kantine! Dat was gênant geweest. En dat we maar eens aan vertrekken moesten denken. In hun gemeenplaats heet dat: kom, we gaan eens zien zei den blinde!

Geef een schoon handje!
Het begint een vast ritueel te worden. Als sint en piet uit hun wagen stappen, wordt er steevast geclaxonneerd vanuit de voorbijrijdende auto's. Zij spelen perfect hun rol en wuiven minzaam naar het vertragende verkeer. De vrouw van de buren schuift het gordijntje opzij, knikt gemaakt eerbiedig naar de zegen die ze krijgt en dan stappen we een klassiek huis binnen waar een slinger van grootouders, ouders en kroost in de zetels heeft postgevat. Wat zegt gij tegen de Sint?! En, geeft eens een handje?! Een schoon handje, ja, dat andere handje, dat is flink! Sus mag op de troonzetel plaatsnemen en vraagt gelijk wie er brààf is geweest. Alle kinderen steken hun vinger op, Kurt ook natuurlijk. ("Gij, Piet, vinger omlaag, want gij moet uw rommel in uw kajuit nog opruimen!") En daarna begint de sint aan zijn kleine vermaningen. -Flink op het potje pipi en kaka doen, is dat beloofd? - Vanaf nu ook de korstjes opeten! Is dat afgesproken?! Dan gaat gij later zo groot en sterk worden als uw papa in den bouw!
Als die les achter de rug is, worden de geschenken uitgedeeld. Er zijn twee trainingspakjes bij, één voor een zesjarige veldrijder en één voor een zesjarige motocrosser. Verder zie ik een pop (om te schminken en aan te kleden), een auto met vakantiecaravan en een kinderlaptop met grote toetsen.
Eén peuter sleept het kartonnen boekje Stevige Voertuigen voort en als ie op een toets drukt, klinken er claxons van camion, tractor en bulldozer. De salontafel staat intussen overvol en dan moeten de dozen met chocola, marsepein en speculoos nog komen.
Sint: Zijn jullie blij?
Allen: Jàààà!
En de mama's en de oma intussen maar souffleren, en wat zegt gij tegen de sint? zegt eens dank u sint! De papa's helpen intussen met uitpakken: met scharen en cuttermesjes gaan ze de weerspannige plastic verpakking te lijf. Maar als dat gedaan is, staan ze daar werkeloos. En zo zijn die jonge vaders aandoenlijk. Met gekruiste stoere armen en tegelijk glunderen bij al dat plezier van die bengels. Goedlachs en tegelijk geen houding weten bij deze verkleedpartij. Te groot zijn ze, te struis en te getatoueerd. Venten die zich even geen raad weten met wat ze vroeger zo goed gekend hebben.
Na het zingen van een lied onder de deskundige begeleiding van een politiesirene (de nieuwe combi!) stappen we op. Ik neem afscheid van Sus en Kurt. Zij moeten nog naar een feestje met allemaal kinderen van onthaalmoeders "op een uur tijd met vijfendertig kinnekes een apart gesprekske hebben, dat wordt doorboksen!" En dan nog een paar huisbezoekskes en dan langs het tankstation. Voor de kinderen aldaar? Neenee, "om al die tekeningen van vandaag in de vuilbak te gooien." Ge moet dat verstaan, dat is tevéél om allemaal bij te houden! En thuis kan dat niet bij 't oud papier, stel dat ons kinderen het zien!

Zatte Piet
Hoe haal je nu een Sint en Piet in huis? Soms huren ouders de sint via een lokale vereniging, maar meestal wordt de huursint gezocht op internet. Humo deed hetzelfde en kwam terecht op sites van rood fluweel, gouden krulletters, ijle muzak van Hammond-orgels en een keur van rudimentaire gedichtjes ("Elk jaar komt de sint, hij is de vriend van ieder kind.")
De eerste Sint die we tegenkomen pretendeert almeteen dat hij de échte is ("Vraag eens de échte Sint bij U thuis!") Op zijn startpagina zit hij ernstig kijkend bij een Bokrijk-schouw met een open boek voor zich. Hij behoort duidelijk tot die groep van selecte sinten die met veel tekst willen aantonen dat ze pedagogisch verantwoord zijn. Op hun site tref je meestal een soort charter, zeg maar een eigen-heiligverklaring. Zo is hier sprake van een professioneel en pedagogisch gevormd Hemels Gezelschap dat bij u aanklopt en dat voor een krachtig en vooral kwalitatief hoogstaand bezoek zal zorgen. Uiteraard is dit een "kindvriendelijk initiatief" dat een tegenreactie wil zijn tegen "alle vroegtijdig, amateuristisch en commercieel gedoe".
Dezelfde afkeer van amateuristische schertsfiguren komt ook tot uiting bij de Antwerpse Sinterklaascentrale. Deze centrale draagt een keurmerk en is officieel erkend als Cultureel Erfgoedvereniging "dankzij inzet, zorg voor kostuums en regelmatige bijscholingen". De sinten en hun stafmedewerkers besteden ook bijzonder veel aandacht aan de kleinste details van de vertoning. Onze mooie kostuums zijn van velours of fluweel en voor 7O% met de hand gemaakt! Ook onze Pieten vertonen zich steeds in de klassieke stijl. Geen gympies dus, maar nette, klassieke schoenen! De centrale stelt ook dat zij geen boeman voor de kinderen wil zijn. Wij komen steeds langs als kindervriend en dus zijn de roede en de zak bij ons compleet uit den boze, evenals het nuttigen van versnaperingen en alcoholische dranken!
Dat er soms een drankprobleem is bij de decemberheiligen, blijkt ook uit andere sites. Vandaar dat u de Sint en Zijn Pieten nooit zult betrappen op het aannemen van alcoholische dranken. Het gaat hier tenslotte om kinderen en zij hebben recht op het beetje onschuld dat hun nog rest. Dat vooral zwarte piet na verloop van tijd een zatte piet kan zijn, bleek uit een Nederlandse site. Daar biedt een Sint zich aan "met twee ervaren alcoholvrije pieten".

Blingblingpieten
De Sinten die niet met charters of keurmerken kunnen zwaaien,, kunnen de ouders nog altijd met karamellenversjes paaien. De grote kampioen op dit gebied is De Superpiet! Hier gaan we!
Een Sinterklaasbezoek wordt pas echt een feest, als de Sint samen met Superpiet bij u is geweest!
Ons succes is niet meer te dempen,daarom zijn wij ook dit jaar actief in de Kempen
Of u nu woont in Turnhout, Arendonk, Geel of Mol,niets is ons te dol, en de agenda is nog niet vol.
Stuur Superpiet vandaag uw elektronische post En hij vertelt u alles, inclusief wat het kost!
Toen ik hem contacteerde, bleek hij trouwens in een kleiner stuk Kempen actief te zijn ("Geel en Mol, dat was maar om het rijm erin te houden!")

**Sint en Piet met beperkte actieradius (advertentie op internet)**

Die beperkte actieradius is trouwens typerend voor àlle sinten. Dat één sint zich beperkt tot "Sint-Niklaas en omstreken", daar kunnen we nog inkomen. Maar wat te denken van "De Enige Echte Sint uit Spanje" die verderop zegt dat hij "liefst de provincie Antwerpen bezoekt"?! Elders klinkt het vanonder de kerktoren: "Wij zijn van Opglabbeek, maar proberen overal te komen!" Ook redelijk kleinschalig is "de regio Ardooie", en dan zijn er de lamme sinten die amper hun gemeentegrens oversteken: "Wijnegem en omgeving", "enkel Knokke en Blankenberge" of botweg "Balen".
Wat meer varieert zijn de prijzen. Je hebt Aldi-Sinten van 12 à 15 euro, gemiddelde sinten van twintig à vijftig euro voor een half uur en dan schieten we door naar het segment vip-sinten met prijzen van 400 à 500 euro. We spreken hier dan wel over totaalpakketten waar de sint "niet met een stoomboot komt, maar sneller: met een limo (of heli, indien gewenst)".
Bij een ander select sintenbedrijf (tot 625 euro) is zelfs sprake van "professioneel opgeleide medewerkers". De Sint is "perfect tweetalig" en hijzelf en de knechten beschikken over "een pedagogisch en artistiek diploma". Zo'n dure sint beschikt natuurlijk niet over Zwarte maar Luxepieten!
En daarmee zijn we bij een nieuw zeer beland. Het zijn alleen nog de ouderwetse sinten die een Zwarte Piet in dienst hebben. De anderen zijn fashionable geworden en op hun website moet je contact opnemen met de hulp-piet, de agenda-piet of hoofdpiet Jens.
En die éne piet is niet genoeg natuurlijk. Sinds ze in Holland begonnen zijn met meer dan één knecht, is ook hier het hek van de dam. Je krijgt niet langer een duo op bezoek, nee, het is: de Sint en zijn Pietenploeg, de Sint en zijn Pietenclub of de Sint "en zijn veertien Pieten". Daaronder bevinden zich dan danspieten, acrobaatpieten, muziekpieten, ballonpieten, blingblingpieten en zelfs abseil-pieten "die van de gevels afdalen". In Eeklo is het al helemaal de omgekeerde wereld, daar huur je "een bende pieten" met de sint erbij: Welkom bij Pieten Projects!

Deel 2: De Sint van 't stad

<k> Op huisbezoek met Sint en Piet (1): in de Kempen

"Ik denk dat ze volgend jaar nieuw oorkes moet krijgen, Sint! Want ze luistert niet goed!"

Op huisbezoek met Sint en Piet (2) : in Antwerpen

Van deur tot deur (4): de verkopers van stofzuigers en gebakken lucht